Poreklo19

Na Cetinju je, izdavač "Dignitas - Elementa Montenegrina" (1996), štampan "Pošjetnik o Crnoj Gori i Crnogorstvu" grupe autora, kojim se, novom gramatikom i azbukom latiničnog pisma, objašnjava zašto Crnogorci ne pripadaju srpskom narodu. Pisci su želeli da ostave "naučniji" utisak od Špire Kulišića, koji je pre dvadesetak godina svoju "Etnogenezu" bazirao, pretežno, na razlikama između govornog jezika u Crnoj Gori i onog koji je usvojen kao srpski književni jezik. Ovakvom metodologijom, mogao bi se starosedelački živalj u bilo kojem našem kraju proglasiti nesrpskim, jer je i u njima nasleđen dijalekat, manje ili više, različit od srpskog književnog jezika. Tako bi, primera radi, stanovnici Kupreške visoravni (gde sam ja rođen) mogli biti proglašeni nesrbima, jer govore ikavskim narečjem i upotrebljavaju neke stare reči - koje se retko sreću u književnom jeziku. Da ne govorimo kako bi, pri ovakvoj odrednici o nacionalnoj pripadnosti, prošli stanovnici Pirota, Dalmacije, Banata...Pisci "Pošjetnika" tvrde da je starije ime Nikšića (Onogošt) poteklo od nemačkog pojma za gosta (Gast), zaboravivši da je Evropa bila puna hramova posvećenih slovenskom bogu Radgostu pre nego što su Nemci kročili na njeno tlo - i to kao zavojevači Autori "Pošjetnika" su se odlučili da, pronalaženjem postojbine crnogorskih predaka, izvedu nepobitan zaključak da Crnogorci nisu ni Srbi. Pokušali su to da potvrde oslanjanjem na istorijske radove prof. Relje Novakovića, ali su, time, naveliko pogrešili. Verovatno da to ne bi učinili da su stigli da pročitaju Novakovićeve knjige: "Nepoznati Crnjanski - srpski tragovi na Britanskim ostrvima" i "Karpatski i likijski Srbi", (IPA "Miroslav", Zemun - 1997. godine). Prof. Relja Novaković je najnepogodniji istoričar za svedočenje da su Crnogorci nesrpskog porekla. Zato su autori cetinjskog "Pošjetnika" priredili sebi veliku neugodnost što su se pozvali na njegovu knjigu: "Odakle su došli Srbi na Balkansko poluostrvo". "Kroz vekove", na lužičkom srpskom jeziku, knjiga štampana u bivšoj Demokratskoj Republici Nemačkoj, piše o istoriji Srba između Odre i Labe: Dokazujući nesrpsko poreklo Crnogoraca, istorijski neobrazovani "etnogenetičari" tražeći Nemce, naleteli na Srbe! U "Pošjetniku" su korišćena geografska imena u Polablju (današnja Nemačka), kojih ima i u Crnoj Gori i tako je izveden zaključak da su crnogorski preci stigli iz ove oblasti u Crnu Goru i u novoj postojbini dali imena svojih starih naselja, planina, reka i jezera. Prof. Relja Novaković je pretpostavio blisku srodnost srednjovekovnih stanovnika Crne Gore i Polablja, ali samo na osnovu obostrane pripadnosti srpskom narodu. Sam naslov Novakovićeve knjige (Odakle su došli Srbi na Balkansko poluostrvo), na koju se pozivaju pisci "Pošjetnika", pokazuje da je posvećena prošlost srpskog naroda. Ove činjenice su, izgleda, bili svesni spomenuti pisci, pa je jedan od njih požurio da u poglavlju: "Odakle su došli preci Crnogoraca" delimično ospori prof. Novakovića, ne priznajući mu da je u svome delu pisao o Srbima: "Ovde, naravno, moramo istaći da prije doseljavanja na Balkan nije bilo formiranih slovenskih naroda, kao što nije postojala ni već formirana buduća južnoslovenska zajednica, jer je Balkan naseljen sa različitih pravaca iz slovenske pradomovine." Iliri ni(su) Srbi Ovim se želi reći, to je očigledno, da su slovenski doseljenici koji su formirali srpsku naciju, poreklom iz različitih krajeva, a da su oni koji su formirali crnogorsku naciju stigli samo iz jednog područja - današnje teritorije Savezne Republike Nemačke. (Svojevremeno, u Drugom svetskom ratu, predstavnici Hrvata i naših muslimana ubeđivali su Hitlera da su im preci Goti - oni narodi za koje se smatra da su i nemački preci. A posle Drugog rata, kao odgovor Pavelićevim Hrvatima pevala se poznata pesma: "Mi prastari svi smo, mi Goti nismo, Slovenstva smo drevnoga čest. Ko drukčije kaže, kleveće i laže...") Autorima "Pošjetnika" je toliko stalo da su im preci (a nesrbi) došli iz Nemačke da nekoliko **** navode da su (ti srednjovekovni preci u Nemačkoj) odlučili da pronađu obalu toplog mora i da se tamo presele. Usput, oni podsećaju da se Južni Sloveni, u to vreme, "samo krajnje uslovno mogu pominjati kao narodi: Srbi, Slovenci, Hrvati ili Crnogorci". Ova napomena je bila potrebna da bi se, koliko-toliko, obezvredila činjenica da se u sačuvanim dokumentima srednjeg veka, ipak, pretežno spominju Srbi, bez obzira da li je reč o onima u Polablju (Nemačkoj) ili na Balkanskom poluostrvu, Karpatima i Maloj Aziji. Srpsko govorno područje, prema nemačkim izvorima, iz 1850. godine: Novokomponovani crnogorski "arijevci", slični Pavelićevim "rasnim Hrvatima" dokazuju poreklo "crnogorskog jezika" (bar nekih reči i toponima) od nemačkog, a ne znaju da su slovenski jezici stariji od zapadnoevropskih, koji su nastali mešanjem lokalnog govora sa iskvarenim latinskim. Opasnost po promovisanje crnogorske nacije leži i u sve brojnijim istraživačkim radovima o Ilirima. Nisu samo naši istoričari iznosili pretpostavke da su Iliri, u stvari, Srbi - starosedeoci Balkana i da nije bilo nikakvog doseljavanja Slovena u VI i VII stoleću posle Hrista. Zato pisci "Pošjetnika" samo beleže da Iliri nisu Srbi. Ne pokušavaju da opovrgnu navode u sačuvanim dokumentima i zaključke nekih istoričara da je u pitanju samo jedan balkanski narod sa dva imena. Oni se oslanjaju na zvaničnu istoriju u Evropi, za koju su mnogi Evropljani rekli da je pisana iz pobuda sličnih onima u knjizi o crnogorskoj anciji. (Drugo je pitanje što se u zvaničnim istorijama evropskih država takve primedbe ignorišu, kao i veliki broj dokumenata koji potkrepljuju njihovu opravdanost). Pisce "Pošjetnika" čeka takva istorijska dokumentacija. U njima je mnogo podataka o tome da je današnja Crna Gora bila jedna od centralnih srpskih oblasti pre nego što su se Srbi, zvanično, doselili na Balkan u VI i VII stoleću. Profesor istorije na Sorboni Fransis Kont (1944) napisaće u svojoj knjizi: "Sloveni", (Beograd, "Filip Višnjić", 1989) da su Sloveni gospodarili celim Peloponezom (sem nekoliko primorskih gradova) od 585. do 807. godine, a delom ovog poluostrva još oko 150 godina. Ljig u Škotskoj Prof. Relja Novaković će razočarati pisce "Pošjetnika", kad saznaju da je u njegovim knjigama: "Nepoznati Crnjanski" i "Karpatski i likijski Srbi" pobrojano mnogo dela britanskih i irskih naučnika, s početka našeg stoleća, u kojima se Iliri smatraju Srbima. Među njima su Gordon Čajld, prof. J.B.S. Holdejn, prof. Stjuart Pigot, prof. Mak Alister i drugi. Prof. Relja Novaković je, navodeći reči iz njihovih dela (za koje su ovi naučnici tvrdili da su keltske), omogućio svakom čitaocu "Nepoznatog Crnjanskog" da zaključi da su neke od njih upravo iz srpskog jezika. Kao "Ljig", jer imamo i naselje s takvim imenom u Srbiji i izvedenu reč - "ljigavo". Interesantno je da prof. Novaković prihvata da je grad u Škotskoj, u rimsko doba, imao ime Brabonjakum (na engleskom Torovaca) i da je ono poteklo iz keltskog jezika. Međutim, svakako je u pitanju srpska reč "brabonjak - ovčiji". Ova zapažanja običnog čitaoca govore o tome da su, pored uzgrednih dvoumljenja o poreklu Kelta, navedeni britanski i irski naučnici u pravu kad Ilire smatraju Srbima i veoma srodnim stanovnicima predrimske Britanije i Irske. O Srbima, kao Ilirima, prof. Relja Novaković svedoči na osnovu jednog doktorskog rada iz Beča iz 1821. godine. U njemu se navodi da su Iliri Srbi i da su se oni (nekad davno) selili sa Balkana do severa Evrope i onda se vraćali. Interesantni su podaci o Srbima na Karpatima i na obalama Dunava, početkom IV stoleća u knjigama prof. Novakovića. To je vreme starije za 300 godina od vremena kad su se Srbi (prema tumačenju zvanične istorije) doselili u ove predele. Prof. Novaković opisuje međusobno ratovanje dva rimska cara - Konstantina Velikog i savladara mu Likinija. U srednjovekovnim izvorima je više podataka da je Likinije bio Srbin i da je od karpatskih Srba dobio vojnu pomoć. Mesto rođenja cara Likinija je u dokumentima različito obeleženo: Dalmacija, Duklja i Dakija južno od Dunava. Sasvim je verovatno da tu nema nikakve nepreciznosti, nego je moguće da se misli na istu oblast, a da je nazivana trojako. Kao što se, danas, imenima: Šumadija, Metohija, Kosmet, Vojvodina označavaju delovi Srbije, a da se to ne mora posebno naglašavati.Da li su Kuči poreklom iz Avganistana Prof. Novaković izlaže i podatke o episkopu Niketi iz istog stoleća. Ovaj hrišćanski verodostojnik je iz Remizijane (Bele Palanke) širio hrišćanstvo "među primitivnim Srbima". Ako se u IV stoleću pominju Srbi na Balkanu, onda nemaju pravo pisci "Pošjetnika" da srpsko ime za narod nije bilo poznato od VI do IX stoleća, kad su se, navodno, spremali i doselili nesrpski preci Crnogoraca iz Polablja u Crnu Goru. Njima na žalost, vidi se da je prof. Novaković veoma neugodan svedok za ono što oni traže - da nije bilo srpskog imena na područjima kud su se kretala i gde su se nastanjivala plemena od kojih su potekli nesrpski Crnogorci. Da bismo se u to uverili, treba pročitati delove navedenih knjiga prof. Novakovića. U njima on, zaista, navodi da su se neka plemena doseljavala na Balkan iz Polablja - u vreme kako to navode i pisci "Pošjetnika". Međutim, prof. Relja Novaković kaže da su se ti doseljenici, na iznenađenje Srba na Balkanu, takođe predstavljali kao Srbi. Pogrešno čitanje istorije "Regio Surbi" kraj Erfurta, na mapi potpisanoj kao "karta od Slovena posednutih predela srednje i severne Nemačke, u 9. veku": Hitler je zaustavio nemačka istraživanja o Lužičkim Srbima, kad se ispostavilo da bi "viša rasa" mogla u sebi imati mnogo "niskih slovenskih gena" Pošto prof. Novaković nalazi Srbe u IV stoleću na Balkanu i u današnjoj Rumuniji, mora da se zapitamo da li je moguće da su na istom mestu, i u isto vreme, živeli i Iliri, i Dačani, i Tračani, a da oni nisu bili Srbi. Da je to bilo moguće, onda bi istorijski izvori zabeležili jedne pored drugih, ali to se ne dešava. Spominju se ili Iliri, Tračani, Dačani i Dalmatinci, ili samo Srbi. Dvoumljenje može da se otkloni čitanjem navedene knjige francuskog prof. Fransisa Konta ("Sloveni"), jer nalazi na Balkanu - južno od Dunava - u VI stoleću samo Srbe (Slovene): Autori "Pošjetnika" su se uhvatili za toponime u Polablju, koje je objavio prof. Relja Novaković u knjizi: "Odakle su došli Srbi na Balkansko poluostrvo" i pošto su našli da ima istovetnih geografskih imena i u Crnoj Gori, izabrali su ovo područje u današnjoj Nemačkoj za postojbinu svojih predaka. No, ovi topomi su neuverljiva podloga za tezu o crnogorskoj naciji, s korenima na nemačkom području, jer prof. Novaković pronalazi istovetne toponime i u Rumuniji, i Britaniji, i u Francuskoj, i u Italiji, i Maloj Aziji, i na Kavkazu, i u Siriji, i u Iraku, i u Indiji, pa i u Avganistanu. A u Avganistanu živi i pleme Kuča (Englezi ga - zbog nesavršenosti svoga pisma - zovu "Kači"), pa bi samo ovaj podatak trebalo da motiviše zagovornike nesrpskog porekla crnogorske nacije da, umesto Nemačke, izaberu Avganistan - kao postojbinu svojih predaka. (Inače, slično su postupili i hrvatski intelektualci - tragajući za svojim korenima u Iranu, samo zato da bi pobegli od činjenice da su svojom većinom, na razne načine, preobraćeni Srbi). Podilaženje tuđinu U "Pošjetniku" je nastavljena i igra jezikom, ali ne tako uporno kao kod Kulišića, ranije. Ali, autori su pre pokazali svoju inferiornost u odnosu na Nemce - kojima i u ovom delu podilaze - nego što su nas uverili da im preci iz starog kraja donose u Crnu Goru i one toponime koji su potekli iz nemačkog jezika. Oni tvrde da je starije ime Nikšića (Onogošt) poteklo od nemačkog pojma za gosta (Gast), ne dosetivši se da je Evropa bila puna hramova posvećenih slovenskom bogu Radgostu pre nego što su Nemci kročili na njeno tlo - i to kao zavojevači. Povlađivanje "kulturnom Zapadu" sledi i u navođenju da su, od nemačke reči "Strumpf", crnogorski preci tvorili svoje reči: Trst, prst, krst, prt, srp, strp! Zaboga, ovakva tvrdnja je van svake logike, iz dva razloga: "Limes Sorabicus", srpska granica, od Magdenburga do Regenzburga (9. vek) 1. Nemci i drugi Zapadnjaci teško izgovaraju reči u kojma se "r" pojavljuje kao samoglasnik i 2. zapadnoevropski jezici su nastali tek posle rimske okupacije, kad su porobljenom stanovništvu nametnuti dijalekti vulgarnog latinskog jezika - onog jezika kojim su se služili državni činovnici, oficiri i vojnici nelatini - to piše u svakoj enciklopediji pod odrednicama "Jezik". Tako su zapadnoevropski jezici, pored toga što su nametnuti silom, mlađi od slovenskih, pa nije moguće da je nemački jezik mogao uticati na oblikovanje najosnovnijih reči srpskog jezika - reči koje su bile korišćene milenijumima pre Rimske Imperije. Svoju inferiornost prema drugim nacijama, pobornici nesrpskog porekla Crnogoraca pokazali su i izdavanjem "Pošjetnika o Crnoj Gori i Crnogorstvu", jer su se odrekli ćirilice i štampali ga na latinici, s upadljivom upotrebom reči koje nisu uobičajene u srpskom književnom jeziku (slično praksi u Hrvatskoj), ali i s novim slovom, koje sam razumeo kao dva glasa (šj), a označavaju ga latiničnim "S" - sa jednom crticom iznad. Polablje - srpska zemlja Prema autorima "Pošjetnika", Polablje ne bi moglo da bude postojbina predaka Crnogoraca - ukoliko oni ostaju pri tvrdnji da ti preci nisu bili Srbi (i ako dozvolimo da je bilo nekog preseljenja stanovništva iz ovog područja u Crnu Goru). Ovi krajevi su, pre dolaska Nemaca, bili naseljeni Srbima. To nam potvrđuje prof. Relja Novaković, ali da se ne zadržavamo samo na radovima ovog našeg istoričara, jer autori "Pošjetnika" neće da poveruju ni njemu, bez obzira što su ga, prethodno, izabrali za svoga svedoka. Oni će više poverenja pokloniti istoričarima sa Zapada, pa ćemo ih upoznati s tekstovima nemačkih istoričara o Polablju i stanovništvu u njemu u srednjem veku. Nemački naučnici, shodno svojoj poslovičnoj pedantnosti, izučavali su istoriju srpskog naroda između Odre i Labe sve do kraja XIX stoleća. Ali, tada su nemačke državne vođe odlučile da stvore nemačko carstvo na račun susednih naroda i Germane su proglasili pripadnicima više rase. S obzirom da su znali koliko srpske krvi teče venama ljudi "više rase", zabranili su dalje istraživanje srpske istorije, a prethodna izučavanja više nisu publikovana. Nije bilo moguće da Nemci priznaju da vode poreklo i od Srba, koje su smatrali nižim bićima, i da priznaju da su centralne nemačke zemlje delovi srpske postojbine.Novi istoričari Crnogoraca jadikuju da su Zećani bili vazali Srbima Stevana Nemanje, a ne objašnjavaju kako ovaj vladar može biti Srbin, ako je i sam Zećanin - rođen u Ribnici (danas Podgorica) Na sreću, neki tekstovi starih istorijskih radova o Srbima štampani su u bivšoj Demokratskoj Republici Nemačkoj i to na nemačkom i srpskom (lužičkom) jeziku. U jednoj od tih knjiga ("Kroz stoleća" - "Prez letstotki", autor: Petar Kunca - štampana u Budišinu, 1979. godine), na strani 35. je područje između Labe i Odre označeno imenom: "Serbja" i objašnjeni su pravci nemačkih osvajanja ove srpske države; u vremenu od 1050. do 1300. godine (kopija strane u prilogu). U knjizi na nemačkom jeziku: "Zur sorbischen Geschichte", isto područje je obeleženo kao "Srpska oblast", naseljena plemenima: Oborditi, Ljutići, Moričani, Drevljani, Glamočani, Lužičani i drugi (prikaz u prilogu). Naravno, Nemci će, radi ostvarivanja imperijalnih ciljeva, ovu zemlju - kako je to navedeno i u "Pošjetniku" - da nazivaju, u ovom stoleću: "Zemljom Slovena", da bi se preostalim malobrojnim Srbima u nemačkoj (formalno) oduzelo pravo da baštine zemlju predaka. Jer, "Sloveni" su uopšteno ime za mnogobrojne narode - i one čiji koreni ne potiču iz Polablja, pa se Srbi trpaju s njima u isti koš. Zle namere Ako blagonaklono postupimo prema piscima "Pošjetnika", jer su, zbog nedostatka informacija, zaključili da je Polablje pripadalo nekim drugim narodima, a ne Srbima, zabludama se ne bi mogle nazvati njihove druge tvrdnje - za koje su imali dovoljno istorij-skih podataka. Tako, navode da su njihovi preci sa staništima u Crnoj Gori (Dukljani, pa Zećani) bili nesrbi, kao i stariji preci u Nemačkoj. Jadikuju da su Zećani bili vazali Srbina Stevana Nemanje, a ne objašnjavaju kako ovaj vladar može biti Srbin, ako je i sam Zećanin - rođen u Ribnici - danas Podgorica, a Zećani (po "Pošjetniku") nisu Srbi. Zetsko-srpskim odnosima dodaju i to da su od 1360. godine, Zećani morali da se bore "kako protivu Srba, tako isto i svijeh ostalijeh neprijatelja". Očigledno, Nemanja za njih nije pripadao precima Crnogoraca, kao što to pravo ne dozvoljavaju ni knezu Lazaru Hrebeljanoviću, rođenom u Grblju. Oni dele srpske vladare i plemiće na Srbe i nesrbe, računajući da su despoti Stefan Lazarević i Đurađ Branković, Nikola Altomanović i Tvrtko Kotromanić Srbi i da su se zato tukli, za posede, sa zetskim (crnogorskim) dinastijama: Balšićima i Crnojevićima. Ne objašnjavaju ko je Srbin, a ko nesrbin u borbama između kneza Lazara i Nikole Altomanovića, jer su se i oni, međusobno, tukli za posede.Zašto autori "Pošjetnika" ne govore ništa o poreklu porodice Petrović, koja je u Crnu Goru stigla iz srpske Bosne, ali kažu da kralj Nikola nije bio Srbin. Za pisce "Pošjetnika" nema srpskih vladara pre Stevana Nemanje, pa i pored toga što vezantijski car Porfirogenit VII iznosi podatke o Srbiji u desetom stoleću. Za njih su svi tadašnji vladari nesrbi. Ovde pobornici crnogorske nacije moraju da se "poguraju" sa hrvatskim povjesničarima, jer i oni mnoge od srpskih vladara (pa i Nemanjiće) ubrajaju u hrvatske. Interesantno je kako prof. dr Vojislav P. Nikčević objašnjava zašto je kralj Nikola Petrović opevavao srpstvo i zašto se predstavljao Srbinom. Ne govori ništa o poreklu porodice Petrović, koja je u Crnu Goru stigla iz srpske Bosne (okolina Travnika), ali kaže da kralj Nikola nije bio Srbin i da je njegovo srpstvo bilo proizvod sopstvene osvajačke politike "u odnosu na Srbe i Srbiju". Ova maksima se toliko odomaćila kod pobornika crnogorske nacije, da je oni koriste kao neporeciv odgovor na izlive onolikog srpskog patriotizma u delima Njegoša i kralja Nikole. Nema šta, prof. Nikčević svrstava NJegoša i kralja Nikolu, rame uz rame, s Turcima, s tim što oni još podmuklije od Turaka prisvajaju srpske zemlje i na njima srpsko stanovništvo asimiluju u Crnogorce - podrazumeva se, one koji ni slučajno ne mogu biti Srbi. Moravska, Češka, Poljska i Srbija, kao Velikomoravske zemlje u 9. veku: Gde će sad crnogorski "naučnici", tvorci separatističkih teorija o "posebnosti" Crnogoraca, potražiti "kolevku svojih predaka", kad su se u nedavno pronađenoj, nemačkoj, ugnezdili Srbi? U "Pošjetniku" preovlađuje zaključak da su se Crnogorci (nesrbi) borili za svoju državu, posle turskog osvajanja Balkana, a da tako nešto ne može da se pripiše i Srbima. NJegovi autori, vidi se, pišu ovako iz zle namere, jer da nije tako, ne bi mogli da pređu preko stoletnih bitaka Srba u svim pokrajinama za svoje oslobođenje i stvarnje svojih država. Srbi su u Vojvodini pokušali da osnuju svoju državu još 1521. godine i tad su bili izabrali za vođu cara Jovana Nenada Crnog. U rat protiv Srba krenuli su i Turci i Mađari. Jer, Vojvodina je bila područje na kojem tadašnje velike sile nisu mogle trpeti ni onoliko srpske državnosti koliko je moglo biti odbranjeno u perifernim gudurama Crne Gore. Strah od Srba U isto vreme, vojska Baranje (u okviru Mađarske) bila je sastavljena samo od Srba (a Baranja je zahvatala mnogo veće područje nego danas) i ona se suprotstavila Turcima pod vođstvom Stevana Štiljanovića. Srbi Dalmacije, uz pomoć prebega iz Crne Gore, Hercegovine, Bosne i Like, borili su se protiv Turaka u mletačkoj vojsci u Kandijskom ratu. od 1645. do 1669, imajući svoju vojnu i lokalnu civilnu organizaciju u Dalmaciji. Od 1683. godine (kad je bila turska opsada Beča), Srbi su, protiv 100 000 turskih vojnika, izvojevali brojne pobede, mada je Mletačka Republika pomagala Turcima da uguše ovu srpsku bunu. Na njenom čelu bio je Ilija Janković, a njegov slabiji brat Stojan Janković je pokušao (po nagovoru Venecije) da smiri ustanike. No, oni su sami oslobodili današnju Dalmaciju, sem utvrđenja u Kninu, Sinju i Imotskom. Naravno, kasnijom odlukom velikih sila Srbi su razvlašćeni a Dalmacija predata Veneciji. Srbi Baranje su ratovali protiv mađarske vlasti od 1703. do 1711, a Mađarima su Austrijanci išli na ruku, sve dok Mađari nisu očistili Baranju od Srba, gde su oni, do 1711. godine, bili jedini stanovnici - oko 80% pravoslavni i 20% katolici. Tamo su imali svoje crkve i 4 manastira, sa administrativnim centrom u Stonom Beogradu na Blatnom jezeru. Početkom osamnaestog stoleća, Srbi Dalmacije su podigli bunu protiv mletačke vlasti, pod vođstvom Petra Jagodića Kuriye, a Srbi su slične bune dizali protiv Austrije u Slavoniji, Kordunu i Baniji.Profesor dr Vojislav P. Nikčević svrstava Njegoša i kralja Nikolu, rame uz rame sa Turcima, jer su imali istovetnu osvajačku politiku "u odnosu na Srbe i Srbiju", s tim što su oni još podmuklije od Turaka prisvajali srpske zemlje i na njima srpsko stanovništvo asimilovali u Crnogorce - a podrazumeva se, u one koji ni slučajno ne mogu biti Srbi. Srpska organizacija u Vojnoj Krajini u Austriji imala je državne atribute i to od 1630. godine do kraja prošlog stoleća. Konačno, pre ustanaka u Srbiji, Hercegovini i Bosni, najveća epopeja srpskog oružja bila je krajem sedamnaestog stoleća, kad su Srbi izneli najveći teret hiršćansko-turskog rata, oslobodivši srpske zemlje od Prilepa do Mađarske i od Jadrana do Varaždina. Međutim, Austrija i druge evropske zemlje nisu mogle podneti formiranje srpske (slovenske) države na tolikoj teritoriji, pa su njenu većinu prepustili Turcima, a delove pripojili sebi. Da bi se ovo ostvarilo, Austrija je prethodno utamničila srpskog vođu grofa Đorđa Brankovića, a srpske organizacije rasformirala. Vidi se da su Stojan Janković, Ilija Smiljanić, Zmaj Ognjeni Vuče, Luka Vukalović, Stojan Kovačević, Golub Babić i drugi bili isto tako dobri junaci kao i Marko Miljanov, Peko Pavlović i Nikac od Rovina, ali su ovi prvi ratovali tamo gde, po geopolitičkim planovima velikih evropskih sila, nije bilo dozvoljeno zametanje ni najmanje srpske države.

	Ovo je već ozbiljnije ali imam dva pitanja. Da li je ova prva studija napisana od strane Vladimira Arsenijevića i ako jeste pročitaj mu biografiju i intervjue koje je davao raznim pisanim medijima, a drugo i koji to degenerik tvrdi da smo mi i Albanci istog porekla i da Albanci uopšte imaju bilo kakve veze sa Ilirima?