Poreklo20

Ovde objavljujemo različite informacije o Srbima nadjene na internetu:
Ukoliko i Vi imate nešto zanimljivo, pošaljite nam...
Srpski istoricar Jovan Rajic u "Istoriji Srba" (1794), iz starih izvora, izvodi poreklo Srba od Hunskih Sabira. Drugi izvori to izvode iz Srbata - Sarmata, a takodje i od reke Serbice (izmedju Eufrata i Tigra, Mesopotamija, danasnji Iraq). Neki autori ime Srba izvode iz reci Sobranie (zbor, sabor) i slicno, a neki ga prostorno vezuju za Sibiriju, jednu od nasih prapostojbina. Ceski istoricar Pavel Safarik vezuje srpsko ime za reci Sjarbin, Serb, Serbin, Sibrin, sto su sve oblici znacenja roda, naroda, a sto ima isto znacenje sa latinskom reci "gens" i "natio" ili indijskom reci Serim, sto znaci narod iste krvi. Neda Marinovic u opisu najstarijeg naroda na Balkanu iznosi da Srbin, u starodavnom indijskom jeziku, sanskritu, iz koga su potekli svi indo-evropski jezici, medju kojima i srpski, oznacava slobodnog coveka, junaka, koji se vecito bori za sopstveni opstanak. Prema ruskom istoricaru Veltmanu u delu "Atila i Rusi" ime Srbin od starine odnosilo se na vojnicki, ratnicki stalez u Rusiji, a rec Srb znacilo je vojnik, hrabar covek i navodno od Srba su postali Kozaci. I dan danas oko reke Volge rec Serbo oznacava porodicu, rod, svojtu, a kod Belorusa rec Sabr ili Sjarb znaci silu, mnozinu velikog naroda iste krvi i jezika. Kod Velikorusa rec Serbi znaci zdrav, junacan, silan soj ljudi. Kod Luzickih Srba rec Sorab ima znacenje coveka najrazboritijeg, najlepseg, najodabranijeg u tom rodu. Kod Ukrajinaca rec Sirbin znaci gospodovati. U srpskom narodu od davnina postoji pohvala pokojnika, za koga se smatralo da je bio dobar sa visokim odlicjima, koja kaze "Bas je pravi Srbin bio i srpski ziveo". A u Crnoj Gori hrabrog junaka su hvalili sa "Srb od Kosova". I u turskom jeziku reci Sirb i Serb imaju znacenje naroda jednog kolena, hrabrog, ubojitog i nepokornog. Kod starih Persijanaca rec Sarb znaci glava, staresinstvo. Kod Arabljana, Haldejaca i Jevreja rec Srb znaci slobodan covek, junak, nepokoran. I u starom sanskritskom jeziku rec Serbh znaci ne dati se nikome, a koren te reci znaci seme, koleno i rod. Safarik i Kolar su citirali, takodje, da rec Srbi oznacava rodjake, svojtu. Nepoznatom coveku Srbin ce reci: "Kako se Ti ono zvase Rodjace".

Za Srbe se ponegde vezuje ime Vlah, sto su Turci usvojili od Hrvata. To ime pripadalo je Keltima sa kojima su Srbi dosli u dodir 400 godina pre n. e. Kasnije se Vlah zvao ratar ili pastir. Kada su Turci okupirali srpsku drzavu Srbi su se povlacili u planinske predele i pretezno se bavili zemljoradnjom i stocarstvom, pa su im po tom osnovu Turci dali ime Vlasi, mada ta rec oznacava zanimanje a ne narod. Danas se Vlasima naziva narod koji zivi u Rumuniji. Stari istoricari Srbima daju ime Rac, a to potice od znacenja coveka iz Raske, postojbine Srba po doseljavanju na Balkan. Ime Srb i Sorab vodi takodje poreklo iz samog srpskog jezika, gde ima znacenje ogromnosti i sile naroda jedne krvi. Prema tome, veruje se da su Srbi u vreme usvajanja svoga imena posedovali ove osobine. U "Istoriji naroda srednje Azije" Joachim je zabelezio reci kineskog pogranicnog guvernera Hju Ju, 160 godina pre n.e, : "Srbi su nas napadali 30 puta od proleca do jeseni". Takodje, kineski drzavnik Caj Jun kaze: "Od kako su pobegli Yuni (Huni) osilise se Srbi i zavladase zemljama njihovim, ima ih sto hiljada vojnika i prosveceni su, plemena su im silnija i mnogobrojnija i mi ne mozemo da im se odupremo". Istrazivanja su potvrdila da cak i na Tibetu i dan danas postoje nazivi koji su cisto srpski, kao: cedo, jarak, sila, cica, rudnik, gora, luc, kao i imena: Bozan, Milovan, Srbica i druga, Milos Milojevic ih je zapisao 710. Nemac Ekerman tvrdi da ime Srbin oznacava narod, a Henrih Leo da to ime dolazi od sanskritskog imana Sarb ili Srp, sto oznacava narod koji se cesto seli. Istaknuti Slavista, Francuz Siprijan Rober iznosi da ime Srbin obelezava celu jednu rasu naroda i da su to Iliri, najstariji Sloveni. Jakov Grim je u predgovoru "Maloj gramatici Vuka Karadzica" napisao .. "da nema slavnijeg imena koje bi se moglo upotrebiti za sve Jugo-Slovene i da ni jedno drugo pleme nema takvu istoriju koja bi se mogla uporediti sa srpskom".

Po Herodotu svi Tracani, Skiti, Vendi, Tribali i Iliri su Srbi. Inace rec Tracani, nastala je u grckom pogresno zbog ne mogucnosti izgovora suglasnika, sto se odnosi na Rasane.

Aleksandar Veliki poklonio je srpskim plemenima mnogo zemlje u Srednjoj Evropi u znak zahvalnosti za ratne zasluge nazivajuci te nove zemljoposednike Panovi (gospodari). Smatrao ih je velikomocnim i najcuvenijim narodom, koga je nazvao Slavan. Na samrti je izrazio zelju da svi narodi od Jadranskog do Hladnog mora zive po zakonima "Slavnih". Tako je, kazu, odlucio umiruci pobednik u belom gradu Aleksandriji. Dr Deretic navodi da je iza Aleksandra Velikog ostalo zapisano da je neki veliki vojskovodja, pre njega, preduzeo pohod sa Helmskog (Balkanskog) poluostrva iz Srbije na istok sve do Indije. A bilo je to nesto preko 2000 godina pre Hrista, a taj veliki vojskovodja bio je Nino Belov, koji se u "Svetom pismu" spominje kao Nebrod. Cilj mu je bio Indija. Krenuli su iz danasnjeg Nisa, presli Malu Aziju i stigli do Indije. U starim zapisima zabelezeno je da je to prvi prodor Arijevaca, a ime su dobili po bogu Aronu sa danasnjih predela Kosmeta. Skorasnja otkrica potvrdila su da su Sloveni (Srbi) kao Arijevci okupirali iranske visoravni i oblasti Inda i Ganga. Njihovi obicaji ostali su ocuvani u Vedama. Prema tome, Sloveni su se dokazali kao nosioci Arijanizma, dok sami Indusi smatraju da su im Vede podarili bogovi. Nina Belova nazivali su i bogom Bak. On nije bio samo osvajac, vec i graditelj, a svoju ljubav prema graditeljstvu preneo je i na svoju zenu Semiramu, koja je bila ocarana gradnjom Vavilona i naredila je da se taj grad dovrsi po njenim zamislima, kojom prilikom je sagradjen most dug 900 m za ulaz do centralne kule na cijem vrhu je sagradjena opservatorija. Posle Nina Belova novi vojskovodja Serbo Makeridov, po uzoru na Nina, izveo je drugi pohod Arijevaca na istok, a on se u svetom pismu spominje kao Asur i neki ga otuda smatraju osnivacem Asirskog carstva. Prema prednjemu, Aleksandar Veliki je bio treci osvajac dalekih svetova i isao je "utabanim stazama" tek 335-332 godina pre Hrista. Aleksandar nalazi Srbe izmedju reka Inda i Dzelama, koji su tu ostali od Nina Belova ziveli u dva grada, od kojih se jedan zvao Serbija. Aleksandar taj grad dogradjuje i ulepsava i naziva ga Aleksandrija Serbijska.

---

Nemac Jirgen Spanut, istrazujuci nemacku istoriju, otkriva srpska groblja na tlu Spanije, Portugalije i Bretanije od 3000 godina pre Hrista. On takodje u pecini kod mesta Mas-d' Azil u Francuskoj otkriva belutke, koji predstavljaju prve pocetke stvaranja pisma, pocev od ledenog pa do ranoistorijskog perioda. A u mestu Glozel otkrio je kamenje na kome je nasao iklesane jelene, medvede i zivotinje koje mogu biti panteri ili divlji konji, sa oznakama koje pripisuje "filistinskom' ili "sinajskom" pismu. Ove iskopine procenjene su na devet do deset milenijuma starosti pre Hrista. Francuski arheolog Morle nazvao je to pismo "azbuka Glozel", a Jirgen Spanut navodi: "Oni koji su izmislili ovo pismo su postavili kamen emeljac nase civilizacije". On misli da se radi o Filistincima, a po uporedbi sa nasom cirilicom proizlazi da se radi o Srbima. Platon smatra da je isto kraljevstvo vladalo Sredozemljem i Egiptom i preko Tirenskog mora do Gibraltara. Na sve to Ilija Zivancevic napisao je da je Slovenstvo bilo rastureno od Vladivostoka do Jadrana, kao kicma covecanstva.


Najstariji haldejski, asirski i misirski rukopisi i kameni spomenici ljudske civilizacije stari su oko sedam hiljada godina. Po njima najmanje toliko je stara i srpska istorija. U tim spomenicima spominje se ime Srbin, ali ne i Sloven. I "Kineski dvorski dnevnik", koji je neprekidno pisan dve hiljade godina pre Hrista, sadrzi podatke da su tada Srbi ziveli u azijskoj Sarmatiji i u zemljama iza Dona. Tada je srpski narod ziveo na prostorima od Sibirije do italijanske Venecije. Francuz Rober Siprijan razvio je teoriju o poreklu svih Slovena od Iliro-Srba, tj od Podunavskih balkanskih Srba, koji su se prostirali od Baltickog i Crnog mora do Kavkaza i Kaspijskog jezera. Srbe Donjeg Dunava on naziva Proto-Srbi ili Prvobitni Srbi i za Proto-Srbe tvrdi da su tu od pre Mojsija. A za kasniji dolazak Srba na Balkan Siprijan kaze da su oni samo dosli sabraci u pomoc u borbama protiv Rimljana. Nije cudo da su od tada neki narodi modifikovali jezik pa cak i davali sebi druga imena, zbog ogromnih razdaljina i otezanog komuniciranja. Imena Ceha, Hrvata i Rusa pominju se prvi put u pisanim spomenicima od sestog veka n.e, nekoliko hiljada godina posle Srba. O tome Safarik pise: "Nikada do sestoga veka nije pomenuto ime Ceh, Leh ili Sloven, a i o Poljacima i Rusima pisana istorija govori tek u devetom veku". Prema zapisima Jornanda i Prokopija, Vendi i Srbi su dva imena jednog istog narodnog stabla. Luzicki Srbi za sebe kazu da su oni iz balkanske Srbije, sto potvrdjuju nemacki istoricari Setgen (Schottgen) i Krajsih (Kreysig), uzimajuci za osnov ista imena ljudi, reka, planina i drugih geografskih pojmova. Poljaci su u novijim istrazivanjima utvrdili prisustvo Slovena (Srba) na baltickoj obali od pre 2000 godina pre Hrista. To su bili Protosloveni (Protosrbi), ciji su potomci danasnji Luzicki Srbi. Olga Lukovic-Pjanovic kaze da su Bosna i Slavonija bile srpske i zvale se "Bela Srbija", a prostirala se sve do nemackih granica. Rober Siprijan zakljucuje da su Srbi najstariji stablo slovenske rase i da su ih na Zapadu nazivali Vendi, kao i da su zitelji Sarmatije autohtoni Srbi. Po Iliji Zivancevicu Dusanov Zakonik predstavlja samo kontinuitet tradicionalnog vendskog porekla, a Valter Vist (Walter Wust) pise da je sanskritski jezik nastao iz vendskog, ali mu ne moze odrediti vreme. On tvrdi da je u Indiju dosao sa severozapada, a po svim uporedjivanjima jedina je mogucnost da je to bio srpski jezik. To je u saglasnosti i sa Ilijom Zivancevicem, koji kaze:"Sloveni su ostalim narodina dali rec" i on za vreme nastanka sanskritskog jezika odredjuje 4500 godina pre Hrista, dok Emil Burnuf (Emil Burnouff) nalazi da je to bilo daleko pre, cak u doba "mracne praistorije". On nije usamljen u tvrdnji da su grcki i latinski jezici nastali iz pelazgijskog jezika. A za narod Pelazge kaze da su ziveli u Sredozemlju i po Alpima. Pelazge su mnogi proslovekovni autori identifikovali sa starovekovnim Srbima.

Jedan ogranak Srba, koji je iz Sarbarske, preko Male azije, stigao na Balkan 3000 godina pre Hrista, naselio je Staru Rasku (Trakiju), a jedan deo istih morskim putem spustio se do Krita u tri talasa 1800, 1500 i 1400 godina pre Hrista, pobedili su Kricane ali su se sa njima izmesali i pretopili u novi narod - Grke ili Jeline. Podaci govore da ni imena grada Atine i istoimene boginje nisu grcka. Ima zapisa koji tvrde da su i Akropolis sagradili Srbi. Sami Grci za sebe veruju da su oni narod zvani Pelazgi i da su govorili "varvarskim", a nalazi ukazuju da su to Srbi. Olga Lukovic-Pjanovic za Grke kaze da su oni ostatak hordi asirskih i Ramsesovih trupa, koje su se pomesale sa srpskim plemenima, a takav stav zastupa i sam Herodot. Na Kritu se zadrzalo jedno pleme Borusi, koje se nije mesalo sa Kricanima. Kada su se i oni uputili na sever zaposeli su obalu Baltika i odrzali svoj jezik sve do pre 200 godina, od kada su ih Nemci germanizovali u Pruse. A Srbi sa Peloponeza naselili su oblasti iznad Save i Dunava stvorivsi prvu Panonsku Srbiju. I o samoj Troji zapisi Mihaila Lomonosova i Mavra Orbinija, kao i pevanje Ivana Gundulica, idu u prilog umesanosti Srba. Padom Troje Srbi su u drugom talasu 1860 godina pre Hrista opet dosli na Balkan i prosirilise do Venecije.

Katarina Velika, ruska carica, je luzicko-srpskog porekla, sto su istoricari potvrdili po tituli njenoga oca (bio je princ oblasti Anhatt, Zerbst - Serbiste). Katarinu su u mladosti zvali "Severna Semiramida". Licno je sama za sebe govorila da je slovenske rase i pisala Grimu 1784 da je slovenski jezik bio prvobitni jezik ljudskoga roda, a kako kaze nas narod "Carska se ne porice".

Nikola Frere, kako navodi Safarik, smatrao je srpski majkom trackog i grckog jezika. Safarik u svom delu "Starozitnosti" pise: "Srbi zive u Evropi od najdavnijih vremena ili od praistorijskog doba, a tako rasprostranjen narod vodi svoje poreklo od najdalje proslosti". On tvrdi da su Srbi nastanjivali gotovo celu Evropu i mnoge delove Azije, pa otuda ona nasa stara izreka "Govori srpski da te ceo svet razume". Za srpski jezik Safarik kaze da je "Tako originalan, cist, gramaticki savrsen, bogat te nije mogao da se oblikuje bez postojanja jednog jedinstvenog prvobitnog i samostalnog naroda", a stari srpski jezik bio je sasvim slican danasnjem, savremenom, sto je retkost u istoriji jezika. A kad je rec o pismu jos niko se nije ni priblizio Vukovom pravilu "Pisi kao sto govoris, citaj kako je napisano".

Sigismund Herbestajn navodi da su Srbi ziveli na celoj obali Jadranskog mora, od Venecije do Konstantinopolja, ukljucujuci tu i srpski Carigrad, pa navodi Miziju, kao balkansku oblast, koju su grci i Rimljani delili na Gornju i Donju Miziju, te dalje Luzicke Srbe i Srbe u danasnjoj Madjarskoj. Rober Siprijan za Dunav kaze da je srpska reka, a Srbe naziva pocetnim narodom i majkom naroda a srpski jezik jezikom - majkom. Nestor Kijevski, Leonik Halkokondilo i Rober Siprijan se slazu i svi nazivaju Podunavski bazen praslovenskom kolevkom Evrope

Poreklo19

Na Cetinju je, izdavač "Dignitas - Elementa Montenegrina" (1996), štampan "Pošjetnik o Crnoj Gori i Crnogorstvu" grupe autora, kojim se, novom gramatikom i azbukom latiničnog pisma, objašnjava zašto Crnogorci ne pripadaju srpskom narodu. Pisci su želeli da ostave "naučniji" utisak od Špire Kulišića, koji je pre dvadesetak godina svoju "Etnogenezu" bazirao, pretežno, na razlikama između govornog jezika u Crnoj Gori i onog koji je usvojen kao srpski književni jezik. Ovakvom metodologijom, mogao bi se starosedelački živalj u bilo kojem našem kraju proglasiti nesrpskim, jer je i u njima nasleđen dijalekat, manje ili više, različit od srpskog književnog jezika. Tako bi, primera radi, stanovnici Kupreške visoravni (gde sam ja rođen) mogli biti proglašeni nesrbima, jer govore ikavskim narečjem i upotrebljavaju neke stare reči - koje se retko sreću u književnom jeziku. Da ne govorimo kako bi, pri ovakvoj odrednici o nacionalnoj pripadnosti, prošli stanovnici Pirota, Dalmacije, Banata...Pisci "Pošjetnika" tvrde da je starije ime Nikšića (Onogošt) poteklo od nemačkog pojma za gosta (Gast), zaboravivši da je Evropa bila puna hramova posvećenih slovenskom bogu Radgostu pre nego što su Nemci kročili na njeno tlo - i to kao zavojevači Autori "Pošjetnika" su se odlučili da, pronalaženjem postojbine crnogorskih predaka, izvedu nepobitan zaključak da Crnogorci nisu ni Srbi. Pokušali su to da potvrde oslanjanjem na istorijske radove prof. Relje Novakovića, ali su, time, naveliko pogrešili. Verovatno da to ne bi učinili da su stigli da pročitaju Novakovićeve knjige: "Nepoznati Crnjanski - srpski tragovi na Britanskim ostrvima" i "Karpatski i likijski Srbi", (IPA "Miroslav", Zemun - 1997. godine). Prof. Relja Novaković je najnepogodniji istoričar za svedočenje da su Crnogorci nesrpskog porekla. Zato su autori cetinjskog "Pošjetnika" priredili sebi veliku neugodnost što su se pozvali na njegovu knjigu: "Odakle su došli Srbi na Balkansko poluostrvo". "Kroz vekove", na lužičkom srpskom jeziku, knjiga štampana u bivšoj Demokratskoj Republici Nemačkoj, piše o istoriji Srba između Odre i Labe: Dokazujući nesrpsko poreklo Crnogoraca, istorijski neobrazovani "etnogenetičari" tražeći Nemce, naleteli na Srbe! U "Pošjetniku" su korišćena geografska imena u Polablju (današnja Nemačka), kojih ima i u Crnoj Gori i tako je izveden zaključak da su crnogorski preci stigli iz ove oblasti u Crnu Goru i u novoj postojbini dali imena svojih starih naselja, planina, reka i jezera. Prof. Relja Novaković je pretpostavio blisku srodnost srednjovekovnih stanovnika Crne Gore i Polablja, ali samo na osnovu obostrane pripadnosti srpskom narodu. Sam naslov Novakovićeve knjige (Odakle su došli Srbi na Balkansko poluostrvo), na koju se pozivaju pisci "Pošjetnika", pokazuje da je posvećena prošlost srpskog naroda. Ove činjenice su, izgleda, bili svesni spomenuti pisci, pa je jedan od njih požurio da u poglavlju: "Odakle su došli preci Crnogoraca" delimično ospori prof. Novakovića, ne priznajući mu da je u svome delu pisao o Srbima: "Ovde, naravno, moramo istaći da prije doseljavanja na Balkan nije bilo formiranih slovenskih naroda, kao što nije postojala ni već formirana buduća južnoslovenska zajednica, jer je Balkan naseljen sa različitih pravaca iz slovenske pradomovine." Iliri ni(su) Srbi Ovim se želi reći, to je očigledno, da su slovenski doseljenici koji su formirali srpsku naciju, poreklom iz različitih krajeva, a da su oni koji su formirali crnogorsku naciju stigli samo iz jednog područja - današnje teritorije Savezne Republike Nemačke. (Svojevremeno, u Drugom svetskom ratu, predstavnici Hrvata i naših muslimana ubeđivali su Hitlera da su im preci Goti - oni narodi za koje se smatra da su i nemački preci. A posle Drugog rata, kao odgovor Pavelićevim Hrvatima pevala se poznata pesma: "Mi prastari svi smo, mi Goti nismo, Slovenstva smo drevnoga čest. Ko drukčije kaže, kleveće i laže...") Autorima "Pošjetnika" je toliko stalo da su im preci (a nesrbi) došli iz Nemačke da nekoliko **** navode da su (ti srednjovekovni preci u Nemačkoj) odlučili da pronađu obalu toplog mora i da se tamo presele. Usput, oni podsećaju da se Južni Sloveni, u to vreme, "samo krajnje uslovno mogu pominjati kao narodi: Srbi, Slovenci, Hrvati ili Crnogorci". Ova napomena je bila potrebna da bi se, koliko-toliko, obezvredila činjenica da se u sačuvanim dokumentima srednjeg veka, ipak, pretežno spominju Srbi, bez obzira da li je reč o onima u Polablju (Nemačkoj) ili na Balkanskom poluostrvu, Karpatima i Maloj Aziji. Srpsko govorno područje, prema nemačkim izvorima, iz 1850. godine: Novokomponovani crnogorski "arijevci", slični Pavelićevim "rasnim Hrvatima" dokazuju poreklo "crnogorskog jezika" (bar nekih reči i toponima) od nemačkog, a ne znaju da su slovenski jezici stariji od zapadnoevropskih, koji su nastali mešanjem lokalnog govora sa iskvarenim latinskim. Opasnost po promovisanje crnogorske nacije leži i u sve brojnijim istraživačkim radovima o Ilirima. Nisu samo naši istoričari iznosili pretpostavke da su Iliri, u stvari, Srbi - starosedeoci Balkana i da nije bilo nikakvog doseljavanja Slovena u VI i VII stoleću posle Hrista. Zato pisci "Pošjetnika" samo beleže da Iliri nisu Srbi. Ne pokušavaju da opovrgnu navode u sačuvanim dokumentima i zaključke nekih istoričara da je u pitanju samo jedan balkanski narod sa dva imena. Oni se oslanjaju na zvaničnu istoriju u Evropi, za koju su mnogi Evropljani rekli da je pisana iz pobuda sličnih onima u knjizi o crnogorskoj anciji. (Drugo je pitanje što se u zvaničnim istorijama evropskih država takve primedbe ignorišu, kao i veliki broj dokumenata koji potkrepljuju njihovu opravdanost). Pisce "Pošjetnika" čeka takva istorijska dokumentacija. U njima je mnogo podataka o tome da je današnja Crna Gora bila jedna od centralnih srpskih oblasti pre nego što su se Srbi, zvanično, doselili na Balkan u VI i VII stoleću. Profesor istorije na Sorboni Fransis Kont (1944) napisaće u svojoj knjizi: "Sloveni", (Beograd, "Filip Višnjić", 1989) da su Sloveni gospodarili celim Peloponezom (sem nekoliko primorskih gradova) od 585. do 807. godine, a delom ovog poluostrva još oko 150 godina. Ljig u Škotskoj Prof. Relja Novaković će razočarati pisce "Pošjetnika", kad saznaju da je u njegovim knjigama: "Nepoznati Crnjanski" i "Karpatski i likijski Srbi" pobrojano mnogo dela britanskih i irskih naučnika, s početka našeg stoleća, u kojima se Iliri smatraju Srbima. Među njima su Gordon Čajld, prof. J.B.S. Holdejn, prof. Stjuart Pigot, prof. Mak Alister i drugi. Prof. Relja Novaković je, navodeći reči iz njihovih dela (za koje su ovi naučnici tvrdili da su keltske), omogućio svakom čitaocu "Nepoznatog Crnjanskog" da zaključi da su neke od njih upravo iz srpskog jezika. Kao "Ljig", jer imamo i naselje s takvim imenom u Srbiji i izvedenu reč - "ljigavo". Interesantno je da prof. Novaković prihvata da je grad u Škotskoj, u rimsko doba, imao ime Brabonjakum (na engleskom Torovaca) i da je ono poteklo iz keltskog jezika. Međutim, svakako je u pitanju srpska reč "brabonjak - ovčiji". Ova zapažanja običnog čitaoca govore o tome da su, pored uzgrednih dvoumljenja o poreklu Kelta, navedeni britanski i irski naučnici u pravu kad Ilire smatraju Srbima i veoma srodnim stanovnicima predrimske Britanije i Irske. O Srbima, kao Ilirima, prof. Relja Novaković svedoči na osnovu jednog doktorskog rada iz Beča iz 1821. godine. U njemu se navodi da su Iliri Srbi i da su se oni (nekad davno) selili sa Balkana do severa Evrope i onda se vraćali. Interesantni su podaci o Srbima na Karpatima i na obalama Dunava, početkom IV stoleća u knjigama prof. Novakovića. To je vreme starije za 300 godina od vremena kad su se Srbi (prema tumačenju zvanične istorije) doselili u ove predele. Prof. Novaković opisuje međusobno ratovanje dva rimska cara - Konstantina Velikog i savladara mu Likinija. U srednjovekovnim izvorima je više podataka da je Likinije bio Srbin i da je od karpatskih Srba dobio vojnu pomoć. Mesto rođenja cara Likinija je u dokumentima različito obeleženo: Dalmacija, Duklja i Dakija južno od Dunava. Sasvim je verovatno da tu nema nikakve nepreciznosti, nego je moguće da se misli na istu oblast, a da je nazivana trojako. Kao što se, danas, imenima: Šumadija, Metohija, Kosmet, Vojvodina označavaju delovi Srbije, a da se to ne mora posebno naglašavati.Da li su Kuči poreklom iz Avganistana Prof. Novaković izlaže i podatke o episkopu Niketi iz istog stoleća. Ovaj hrišćanski verodostojnik je iz Remizijane (Bele Palanke) širio hrišćanstvo "među primitivnim Srbima". Ako se u IV stoleću pominju Srbi na Balkanu, onda nemaju pravo pisci "Pošjetnika" da srpsko ime za narod nije bilo poznato od VI do IX stoleća, kad su se, navodno, spremali i doselili nesrpski preci Crnogoraca iz Polablja u Crnu Goru. Njima na žalost, vidi se da je prof. Novaković veoma neugodan svedok za ono što oni traže - da nije bilo srpskog imena na područjima kud su se kretala i gde su se nastanjivala plemena od kojih su potekli nesrpski Crnogorci. Da bismo se u to uverili, treba pročitati delove navedenih knjiga prof. Novakovića. U njima on, zaista, navodi da su se neka plemena doseljavala na Balkan iz Polablja - u vreme kako to navode i pisci "Pošjetnika". Međutim, prof. Relja Novaković kaže da su se ti doseljenici, na iznenađenje Srba na Balkanu, takođe predstavljali kao Srbi. Pogrešno čitanje istorije "Regio Surbi" kraj Erfurta, na mapi potpisanoj kao "karta od Slovena posednutih predela srednje i severne Nemačke, u 9. veku": Hitler je zaustavio nemačka istraživanja o Lužičkim Srbima, kad se ispostavilo da bi "viša rasa" mogla u sebi imati mnogo "niskih slovenskih gena" Pošto prof. Novaković nalazi Srbe u IV stoleću na Balkanu i u današnjoj Rumuniji, mora da se zapitamo da li je moguće da su na istom mestu, i u isto vreme, živeli i Iliri, i Dačani, i Tračani, a da oni nisu bili Srbi. Da je to bilo moguće, onda bi istorijski izvori zabeležili jedne pored drugih, ali to se ne dešava. Spominju se ili Iliri, Tračani, Dačani i Dalmatinci, ili samo Srbi. Dvoumljenje može da se otkloni čitanjem navedene knjige francuskog prof. Fransisa Konta ("Sloveni"), jer nalazi na Balkanu - južno od Dunava - u VI stoleću samo Srbe (Slovene): Autori "Pošjetnika" su se uhvatili za toponime u Polablju, koje je objavio prof. Relja Novaković u knjizi: "Odakle su došli Srbi na Balkansko poluostrvo" i pošto su našli da ima istovetnih geografskih imena i u Crnoj Gori, izabrali su ovo područje u današnjoj Nemačkoj za postojbinu svojih predaka. No, ovi topomi su neuverljiva podloga za tezu o crnogorskoj naciji, s korenima na nemačkom području, jer prof. Novaković pronalazi istovetne toponime i u Rumuniji, i Britaniji, i u Francuskoj, i u Italiji, i Maloj Aziji, i na Kavkazu, i u Siriji, i u Iraku, i u Indiji, pa i u Avganistanu. A u Avganistanu živi i pleme Kuča (Englezi ga - zbog nesavršenosti svoga pisma - zovu "Kači"), pa bi samo ovaj podatak trebalo da motiviše zagovornike nesrpskog porekla crnogorske nacije da, umesto Nemačke, izaberu Avganistan - kao postojbinu svojih predaka. (Inače, slično su postupili i hrvatski intelektualci - tragajući za svojim korenima u Iranu, samo zato da bi pobegli od činjenice da su svojom većinom, na razne načine, preobraćeni Srbi). Podilaženje tuđinu U "Pošjetniku" je nastavljena i igra jezikom, ali ne tako uporno kao kod Kulišića, ranije. Ali, autori su pre pokazali svoju inferiornost u odnosu na Nemce - kojima i u ovom delu podilaze - nego što su nas uverili da im preci iz starog kraja donose u Crnu Goru i one toponime koji su potekli iz nemačkog jezika. Oni tvrde da je starije ime Nikšića (Onogošt) poteklo od nemačkog pojma za gosta (Gast), ne dosetivši se da je Evropa bila puna hramova posvećenih slovenskom bogu Radgostu pre nego što su Nemci kročili na njeno tlo - i to kao zavojevači. Povlađivanje "kulturnom Zapadu" sledi i u navođenju da su, od nemačke reči "Strumpf", crnogorski preci tvorili svoje reči: Trst, prst, krst, prt, srp, strp! Zaboga, ovakva tvrdnja je van svake logike, iz dva razloga: "Limes Sorabicus", srpska granica, od Magdenburga do Regenzburga (9. vek) 1. Nemci i drugi Zapadnjaci teško izgovaraju reči u kojma se "r" pojavljuje kao samoglasnik i 2. zapadnoevropski jezici su nastali tek posle rimske okupacije, kad su porobljenom stanovništvu nametnuti dijalekti vulgarnog latinskog jezika - onog jezika kojim su se služili državni činovnici, oficiri i vojnici nelatini - to piše u svakoj enciklopediji pod odrednicama "Jezik". Tako su zapadnoevropski jezici, pored toga što su nametnuti silom, mlađi od slovenskih, pa nije moguće da je nemački jezik mogao uticati na oblikovanje najosnovnijih reči srpskog jezika - reči koje su bile korišćene milenijumima pre Rimske Imperije. Svoju inferiornost prema drugim nacijama, pobornici nesrpskog porekla Crnogoraca pokazali su i izdavanjem "Pošjetnika o Crnoj Gori i Crnogorstvu", jer su se odrekli ćirilice i štampali ga na latinici, s upadljivom upotrebom reči koje nisu uobičajene u srpskom književnom jeziku (slično praksi u Hrvatskoj), ali i s novim slovom, koje sam razumeo kao dva glasa (šj), a označavaju ga latiničnim "S" - sa jednom crticom iznad. Polablje - srpska zemlja Prema autorima "Pošjetnika", Polablje ne bi moglo da bude postojbina predaka Crnogoraca - ukoliko oni ostaju pri tvrdnji da ti preci nisu bili Srbi (i ako dozvolimo da je bilo nekog preseljenja stanovništva iz ovog područja u Crnu Goru). Ovi krajevi su, pre dolaska Nemaca, bili naseljeni Srbima. To nam potvrđuje prof. Relja Novaković, ali da se ne zadržavamo samo na radovima ovog našeg istoričara, jer autori "Pošjetnika" neće da poveruju ni njemu, bez obzira što su ga, prethodno, izabrali za svoga svedoka. Oni će više poverenja pokloniti istoričarima sa Zapada, pa ćemo ih upoznati s tekstovima nemačkih istoričara o Polablju i stanovništvu u njemu u srednjem veku. Nemački naučnici, shodno svojoj poslovičnoj pedantnosti, izučavali su istoriju srpskog naroda između Odre i Labe sve do kraja XIX stoleća. Ali, tada su nemačke državne vođe odlučile da stvore nemačko carstvo na račun susednih naroda i Germane su proglasili pripadnicima više rase. S obzirom da su znali koliko srpske krvi teče venama ljudi "više rase", zabranili su dalje istraživanje srpske istorije, a prethodna izučavanja više nisu publikovana. Nije bilo moguće da Nemci priznaju da vode poreklo i od Srba, koje su smatrali nižim bićima, i da priznaju da su centralne nemačke zemlje delovi srpske postojbine.Novi istoričari Crnogoraca jadikuju da su Zećani bili vazali Srbima Stevana Nemanje, a ne objašnjavaju kako ovaj vladar može biti Srbin, ako je i sam Zećanin - rođen u Ribnici (danas Podgorica) Na sreću, neki tekstovi starih istorijskih radova o Srbima štampani su u bivšoj Demokratskoj Republici Nemačkoj i to na nemačkom i srpskom (lužičkom) jeziku. U jednoj od tih knjiga ("Kroz stoleća" - "Prez letstotki", autor: Petar Kunca - štampana u Budišinu, 1979. godine), na strani 35. je područje između Labe i Odre označeno imenom: "Serbja" i objašnjeni su pravci nemačkih osvajanja ove srpske države; u vremenu od 1050. do 1300. godine (kopija strane u prilogu). U knjizi na nemačkom jeziku: "Zur sorbischen Geschichte", isto područje je obeleženo kao "Srpska oblast", naseljena plemenima: Oborditi, Ljutići, Moričani, Drevljani, Glamočani, Lužičani i drugi (prikaz u prilogu). Naravno, Nemci će, radi ostvarivanja imperijalnih ciljeva, ovu zemlju - kako je to navedeno i u "Pošjetniku" - da nazivaju, u ovom stoleću: "Zemljom Slovena", da bi se preostalim malobrojnim Srbima u nemačkoj (formalno) oduzelo pravo da baštine zemlju predaka. Jer, "Sloveni" su uopšteno ime za mnogobrojne narode - i one čiji koreni ne potiču iz Polablja, pa se Srbi trpaju s njima u isti koš. Zle namere Ako blagonaklono postupimo prema piscima "Pošjetnika", jer su, zbog nedostatka informacija, zaključili da je Polablje pripadalo nekim drugim narodima, a ne Srbima, zabludama se ne bi mogle nazvati njihove druge tvrdnje - za koje su imali dovoljno istorij-skih podataka. Tako, navode da su njihovi preci sa staništima u Crnoj Gori (Dukljani, pa Zećani) bili nesrbi, kao i stariji preci u Nemačkoj. Jadikuju da su Zećani bili vazali Srbina Stevana Nemanje, a ne objašnjavaju kako ovaj vladar može biti Srbin, ako je i sam Zećanin - rođen u Ribnici - danas Podgorica, a Zećani (po "Pošjetniku") nisu Srbi. Zetsko-srpskim odnosima dodaju i to da su od 1360. godine, Zećani morali da se bore "kako protivu Srba, tako isto i svijeh ostalijeh neprijatelja". Očigledno, Nemanja za njih nije pripadao precima Crnogoraca, kao što to pravo ne dozvoljavaju ni knezu Lazaru Hrebeljanoviću, rođenom u Grblju. Oni dele srpske vladare i plemiće na Srbe i nesrbe, računajući da su despoti Stefan Lazarević i Đurađ Branković, Nikola Altomanović i Tvrtko Kotromanić Srbi i da su se zato tukli, za posede, sa zetskim (crnogorskim) dinastijama: Balšićima i Crnojevićima. Ne objašnjavaju ko je Srbin, a ko nesrbin u borbama između kneza Lazara i Nikole Altomanovića, jer su se i oni, međusobno, tukli za posede.Zašto autori "Pošjetnika" ne govore ništa o poreklu porodice Petrović, koja je u Crnu Goru stigla iz srpske Bosne, ali kažu da kralj Nikola nije bio Srbin. Za pisce "Pošjetnika" nema srpskih vladara pre Stevana Nemanje, pa i pored toga što vezantijski car Porfirogenit VII iznosi podatke o Srbiji u desetom stoleću. Za njih su svi tadašnji vladari nesrbi. Ovde pobornici crnogorske nacije moraju da se "poguraju" sa hrvatskim povjesničarima, jer i oni mnoge od srpskih vladara (pa i Nemanjiće) ubrajaju u hrvatske. Interesantno je kako prof. dr Vojislav P. Nikčević objašnjava zašto je kralj Nikola Petrović opevavao srpstvo i zašto se predstavljao Srbinom. Ne govori ništa o poreklu porodice Petrović, koja je u Crnu Goru stigla iz srpske Bosne (okolina Travnika), ali kaže da kralj Nikola nije bio Srbin i da je njegovo srpstvo bilo proizvod sopstvene osvajačke politike "u odnosu na Srbe i Srbiju". Ova maksima se toliko odomaćila kod pobornika crnogorske nacije, da je oni koriste kao neporeciv odgovor na izlive onolikog srpskog patriotizma u delima Njegoša i kralja Nikole. Nema šta, prof. Nikčević svrstava NJegoša i kralja Nikolu, rame uz rame, s Turcima, s tim što oni još podmuklije od Turaka prisvajaju srpske zemlje i na njima srpsko stanovništvo asimiluju u Crnogorce - podrazumeva se, one koji ni slučajno ne mogu biti Srbi. Moravska, Češka, Poljska i Srbija, kao Velikomoravske zemlje u 9. veku: Gde će sad crnogorski "naučnici", tvorci separatističkih teorija o "posebnosti" Crnogoraca, potražiti "kolevku svojih predaka", kad su se u nedavno pronađenoj, nemačkoj, ugnezdili Srbi? U "Pošjetniku" preovlađuje zaključak da su se Crnogorci (nesrbi) borili za svoju državu, posle turskog osvajanja Balkana, a da tako nešto ne može da se pripiše i Srbima. NJegovi autori, vidi se, pišu ovako iz zle namere, jer da nije tako, ne bi mogli da pređu preko stoletnih bitaka Srba u svim pokrajinama za svoje oslobođenje i stvarnje svojih država. Srbi su u Vojvodini pokušali da osnuju svoju državu još 1521. godine i tad su bili izabrali za vođu cara Jovana Nenada Crnog. U rat protiv Srba krenuli su i Turci i Mađari. Jer, Vojvodina je bila područje na kojem tadašnje velike sile nisu mogle trpeti ni onoliko srpske državnosti koliko je moglo biti odbranjeno u perifernim gudurama Crne Gore. Strah od Srba U isto vreme, vojska Baranje (u okviru Mađarske) bila je sastavljena samo od Srba (a Baranja je zahvatala mnogo veće područje nego danas) i ona se suprotstavila Turcima pod vođstvom Stevana Štiljanovića. Srbi Dalmacije, uz pomoć prebega iz Crne Gore, Hercegovine, Bosne i Like, borili su se protiv Turaka u mletačkoj vojsci u Kandijskom ratu. od 1645. do 1669, imajući svoju vojnu i lokalnu civilnu organizaciju u Dalmaciji. Od 1683. godine (kad je bila turska opsada Beča), Srbi su, protiv 100 000 turskih vojnika, izvojevali brojne pobede, mada je Mletačka Republika pomagala Turcima da uguše ovu srpsku bunu. Na njenom čelu bio je Ilija Janković, a njegov slabiji brat Stojan Janković je pokušao (po nagovoru Venecije) da smiri ustanike. No, oni su sami oslobodili današnju Dalmaciju, sem utvrđenja u Kninu, Sinju i Imotskom. Naravno, kasnijom odlukom velikih sila Srbi su razvlašćeni a Dalmacija predata Veneciji. Srbi Baranje su ratovali protiv mađarske vlasti od 1703. do 1711, a Mađarima su Austrijanci išli na ruku, sve dok Mađari nisu očistili Baranju od Srba, gde su oni, do 1711. godine, bili jedini stanovnici - oko 80% pravoslavni i 20% katolici. Tamo su imali svoje crkve i 4 manastira, sa administrativnim centrom u Stonom Beogradu na Blatnom jezeru. Početkom osamnaestog stoleća, Srbi Dalmacije su podigli bunu protiv mletačke vlasti, pod vođstvom Petra Jagodića Kuriye, a Srbi su slične bune dizali protiv Austrije u Slavoniji, Kordunu i Baniji.Profesor dr Vojislav P. Nikčević svrstava Njegoša i kralja Nikolu, rame uz rame sa Turcima, jer su imali istovetnu osvajačku politiku "u odnosu na Srbe i Srbiju", s tim što su oni još podmuklije od Turaka prisvajali srpske zemlje i na njima srpsko stanovništvo asimilovali u Crnogorce - a podrazumeva se, u one koji ni slučajno ne mogu biti Srbi. Srpska organizacija u Vojnoj Krajini u Austriji imala je državne atribute i to od 1630. godine do kraja prošlog stoleća. Konačno, pre ustanaka u Srbiji, Hercegovini i Bosni, najveća epopeja srpskog oružja bila je krajem sedamnaestog stoleća, kad su Srbi izneli najveći teret hiršćansko-turskog rata, oslobodivši srpske zemlje od Prilepa do Mađarske i od Jadrana do Varaždina. Međutim, Austrija i druge evropske zemlje nisu mogle podneti formiranje srpske (slovenske) države na tolikoj teritoriji, pa su njenu većinu prepustili Turcima, a delove pripojili sebi. Da bi se ovo ostvarilo, Austrija je prethodno utamničila srpskog vođu grofa Đorđa Brankovića, a srpske organizacije rasformirala. Vidi se da su Stojan Janković, Ilija Smiljanić, Zmaj Ognjeni Vuče, Luka Vukalović, Stojan Kovačević, Golub Babić i drugi bili isto tako dobri junaci kao i Marko Miljanov, Peko Pavlović i Nikac od Rovina, ali su ovi prvi ratovali tamo gde, po geopolitičkim planovima velikih evropskih sila, nije bilo dozvoljeno zametanje ni najmanje srpske države.

	Ovo je već ozbiljnije ali imam dva pitanja. Da li je ova prva studija napisana od strane Vladimira Arsenijevića i ako jeste pročitaj mu biografiju i intervjue koje je davao raznim pisanim medijima, a drugo i koji to degenerik tvrdi da smo mi i Albanci istog porekla i da Albanci uopšte imaju bilo kakve veze sa Ilirima?

Poreklo18

Kada se pročita ovakav naslov, obično se jave nesrbi ili "liberali" da se smeju ovakvim "Deretićevskim

provalama". Međutim, ako iznesemo činjenice ovim redosledom, onda im osmeh vrlo brzo pada sa lica:

1. Etrurci su sebe nazivali RASENI, odnosno Rašani (Ras je drevni srbski grad, a Rasina i Raška su reke koje protiču tim krajem). U biti, drugo etničko ime za naše Srbe i jeste Rasen (Rašan), što znači "čovek sa reke Raške", dok je ime Srbin sinonim za "sarabotnika", "rođaka", "saborca", odnosno, izvorno "srkača majčinog mleka", kako kažu neki ruski slavisti, što je inače pravo i najstarije naše etničko ime.

2. Pokrajina u Italiji gde su nekada živeli Raseni danas se zove Toskana (pleme Toske su danas
većinom Albanci, i svi su potomci Srba, a uz samu reku Rasinu žive i dan danas Srbi koji se prezivaju
Toskići). Istočno od Toskane nalazi se predeo nazvan Arezzo gde i danas postoji gradić koji se zove
Rassina, isto kao i naša reka. Samo 40 km istočnije može se pronaći gradić koji se zove Sorbano. Niti
jedno, niti drugo ime naselja ništa ne znači u italijanskom jeziku. Sve zajedno odlično se slaže sa
"Dalimilovom hronikom" i "Srbima do Rima", a zaista 70 km istočno od Rima se takođe nalazi gradić po
imenu Sorbo. Jan Kollar će napisati: "Jméno Raseni, Rascia nepochybně do Etrurie tak se děděním od
ohňoctivých praotců dostalo, jako i do Illyricum a do Serbie, kde též království a krajina Rascia,
Rasciana a řeka Rasa Raska. Dosti na tom, že nejen kořen raz ras, ale i všecky formy, ve kterých se
toto jméno v Etrurii i v Alpech ukazuje, čistě slavjanské jsou, jmenovitě koncovky en ena ka, Razen,
Razena, Raska, a s předložkou po Po-rsena."

3. Gde god se nalaze etnonimi koji u sebi poseduju osnovu "Ras", pojavljuje se i "Sorb". Primer: čak
30-tak naselja u Švedskoj i danas nosi ime "Sorby", a uz njih i dva sa imenom "Rasa". Poznato je da su
Sloveni naseljavali te predele pre Germana, a na ostrvu Rigen (Rujan) postojao je grad Arkona, u
kojem je bio Svantevidov hram. Naime, dok su Rimljani potukli svoje učitelje Rasene, velika masa njih
je krenula ka severu Evrope, gde su osnovali nova naselja. Ostrvo Rujan upravo su opustošili Danci o
čemu piše Saks Gramatik. Rimljani su sve preostale Rasene koji nisu pobegli, porobili i od tada je ime
Serb kod njih sinonim za roba (serbule=opanci, odelo robova), tako da će kasnije često dolaziti do
zabune o poreklu našeg imena, koje je najstarije u Evropi.

4. Ostaci Rasena (Sorba) na severu danas su Lužički Srbi, koje Germani kroz istoriju nazivaju
Vendima, Vindima, Venetima. Venecija (Venetia) upravo vodi ime po Srbima koji su je naseljavali, kao i
celu severnu Italiju još u srednjem veku. Danas su ti Srbi stopljeni u Italijane. O tome postoji zaista
mnoštvo dokaza, a ko ima vremena može da čita o tome na stranicama Padovskog univerziteta, s tim
što oni ne žele da govore o Srbima u Italiji, nego o "Slovenima", iako smo videli da se oduvek radilo o
Rašanima i Srbima, koje su Germani nazivali Venetima, Vendima, Vindima (to dolazi od sanskritske reči
"Ve(n)de", po čemu su Srbi uticali na njihovo sastavljanje. Naime u Rg-Vedama pominje se takođe i naš
rodonačelnik, Srbinda, demonski ratnik.). Georg Krigač je 1675. godine objavio delo De Serbis,
Vendorum natione vulgo dictis Die Venden ("Srbi, Vendska nacija, narodno nazvana Vendi"), koje je
dokaz, da i pored uobičajenog nemačkog naziva Vendi, polabski Srbi nisu nikad izgubili svoje izvorno
narodno ime. Andreas Tharæus će napisati delo u kojem se navodi: "...Von welchem wort Sarmata oder
Sauromata das wortlein Sarbi her entsprossen ist. Das ist den nun gar eigentlich das wortlein Sarbi,
denn also werden die Wenden heutiges tages in ihrer scprache genannt, und Sarsska Reetz heisst
Wendische sprache..." ("Od reči Sarmata ili Sauromata, reč Sarbi vodi poreklo. U stvari reč Sarbi, je u
današnjim danima Vendi, kako se na njihovom jeziku kaže. A srbska reč se naziva vendski jezik." ). Šta
reći više? Na ovim adresama padovskog univerziteta može se pročitati sve o tome da su Etrurci, tj.
Rašani bili Sloveni, Veneti, Sarmati, dakle Srbi: -----------------------
Srbi=Rašani=Raseni, došli su iz Mesopotamije, a njihov put je moguće sagledati ako se ima klasična
elektronska karta (Encarta npr.), pa se potraže toponimi koji potiču sa Srb, Serb, Serv, Sorb, Ras, itd.
Ima ih na stotine od Indije do Skandinavije, dakle samo na mestima gde žive Indoevropljani, te na
jednoj pravoj liniji od Istočne do obala Zapadne Afrike, koji su verovatno ostali tokom osvajanja Afrike
od strane Nina Belovog, i njegovog izlaska na Atlantski okean, o čemu ima pismenih dokaza. Iz
Mesopotamije deo Srba (danas su to svi Sloveni ukupno), kretao se ka Indiji, sve do Kine, a drugi deo
je dolazio do severa Švedske, gde zaista ima mnogo srbskih toponima. Tako za drevno srpsko ime, iz
vremena pre Rimljana, svedoči i toponim za reku Ksant, često pominjanu još od Homerovog doba, za
koju antički geograf Strabon 63-19 g. st. ere, kaže: "ειθ ο Ξανθος ποταμος οω Σιρβεν εκλουν οι
προτερον" /Kako su reku Ksant Srbica nazivali ranije/ (Strabonis rerum geographicarum libri
septemdecim, Basileae, 1571., s. 763. Hrvat Rački, Rus Nestor i Poljak Surovjecki tvrdili su da su Srbi,
Vendi, prastanovnici Evrope od početka istorijske ere. Ne zna se sa sigurnošću koliko hiljada godina su
postojali u Indiji (odatle ime "Vendi", "Vindi", od "Indi", a odtale i "Vede") pre seoba, a na današnjim
terenima su preko tri hiljade godina. Dakle, i to se sve slaže kako sa Dalimilovom hronikom, tako i sa
Karlovačkim rodoslovom, gde se kaže da smo došli iz Vavilona i pružili se sve do Rima.

--------------------------

11. Nemački biskup Salomon 920. godine završava

etimološki rečnik Mater Verborum, u kojem povezuje srbsko
ime sa Sarmatima (Sarmatæ... Sirbi tum dicti... id est quasi
Sirbutiu... Sarabatiæ proprie currentes vel sibi viventes
Zirbi). Delo je očuvano u prepisu iz 1102. godine,
napravljenom od strane češkog opata Vacereda (Wacered),
koji je takođe, kao dodatak povezao ime Sarmata sa Srbima
(Sarmatae populi Zirbi, Sarabatiae proprei currents vel Sibi
viventes Zirbi). A ko je čitao Herodotovu istoriju, znaće da su
Sarmati, odnosno Srbosloveni bili ogroman narod u
antičkom dobu. Razlika između nas i ostalih Slovena koji su
prestali da nose srbsko ime bila je u tome što su se oni nas
bojali. Naime, ‘Abdu l Hasän al Mas’ūdī, pominje u rukopisu
"Kitāb al tanbīh wa’l ishrāf" ("Knjiga zlatnih polja i rudnika
dragog kamenja") u Zakarpatju narod Surbi, za kojeg kaže
da su "... narod koga se Sloveni boje iz razloga koje bi bilo
predugo navoditi, ka i to što je potpuno bez vere kojoj bi se
pokorili..." Grk Halkokondil za Srbe je rekao da su najstariji i
najveći narod na svetu. Mavro Orbini takođe spominje da su
Srbi gospodarili Azijom. Dakle, ako su Raseni bili Sloveni,
-----------------------------
12. Ščerbakov (u časopisu "Očag" br.3 1999.g.)
piše:"Profesor Pešić otkrio je na strmim obalama Dunava
znake pisma sličnog etrurskom. Istražujući nalaze arheologa
u tom regionu, on je sastavio najstariju azbuku na svetu od
48 znakova, slova. Njegovi radovi proizvode utisak prave
eksplozije... To pomera u teško zamislivu prošlost ne samo
izvore pismenosti nego i prvi ciklus čitave civilizacije na
planeti." Pešić je govorio:"Prvo azbučno pismo, kako se
dosad smatralo, bilo je grčko a koje je nastalo iz feničanskog
900. godine pre naše ere. Ali, mi se ne možemo oteti utisku
o azbučnom karakteru pisma koje je nastalo u Vinči.Takođe,
ne možemo mimoići činjenicu da se dosad tvrdilo da je i
etrursko pismo nastalo negde u 9. veku pre nove ere. Etrurci
su bili već pismeni kad su se, prvi put, sreli sa Grcima na
Apeninskom poluostrvu. Grci nisu razumevali njihov jezik.
Bio im je stran. A ni sam susret niti dalji međusobni odnosi
nisu bili tako srdačni. Naprotiv, često su međusobno ratovali.
Zašto bi se u tim okolnostima Etrurci odricali svog jezika i
pisma i preuzimali ih od Grka? Njihov jezik i pismo bili su
široko rasprostranjeni i to im je omogućavalo normalnu
komunikaciju sa svetom." Zanimljivo je i samo ime "Vinča",
koje nastaje od Vinda, Vindiša, Vindža.


--------------------------------

Kada se pročita ovakav naslov, obično se jave nesrbi ili "liberali" da se smeju ovakvim "Deretićevskim

provalama". Međutim, ako iznesemo činjenice ovim redosledom, onda im osmeh vrlo brzo pada sa lica:

1. Etrurci su sebe nazivali RASENI, odnosno Rašani (Ras je drevni srbski grad, a Rasina i Raška su reke koje protiču tim krajem). U biti, drugo etničko ime za naše Srbe i jeste Rasen (Rašan), što znači "čovek sa reke Raške", dok je ime Srbin sinonim za "sarabotnika", "rođaka", "saborca", odnosno, izvorno "srkača majčinog mleka", kako kažu neki ruski slavisti, što je inače pravo i najstarije naše etničko ime.

2. Pokrajina u Italiji gde su nekada živeli Raseni danas se zove Toskana (pleme Toske su danas
većinom Albanci, i svi su potomci Srba, a uz samu reku Rasinu žive i dan danas Srbi koji se prezivaju
Toskići). Istočno od Toskane nalazi se predeo nazvan Arezzo gde i danas postoji gradić koji se zove
Rassina, isto kao i naša reka. Samo 40 km istočnije može se pronaći gradić koji se zove Sorbano. Niti
jedno, niti drugo ime naselja ništa ne znači u italijanskom jeziku. Sve zajedno odlično se slaže sa
"Dalimilovom hronikom" i "Srbima do Rima", a zaista 70 km istočno od Rima se takođe nalazi gradić po
imenu Sorbo. Jan Kollar će napisati: "Jméno Raseni, Rascia nepochybně do Etrurie tak se děděním od
ohňoctivých praotců dostalo, jako i do Illyricum a do Serbie, kde též království a krajina Rascia,
Rasciana a řeka Rasa Raska. Dosti na tom, že nejen kořen raz ras, ale i všecky formy, ve kterých se
toto jméno v Etrurii i v Alpech ukazuje, čistě slavjanské jsou, jmenovitě koncovky en ena ka, Razen,
Razena, Raska, a s předložkou po Po-rsena."

3. Gde god se nalaze etnonimi koji u sebi poseduju osnovu "Ras", pojavljuje se i "Sorb". Primer: čak
30-tak naselja u Švedskoj i danas nosi ime "Sorby", a uz njih i dva sa imenom "Rasa". Poznato je da su
Sloveni naseljavali te predele pre Germana, a na ostrvu Rigen (Rujan) postojao je grad Arkona, u
kojem je bio Svantevidov hram. Naime, dok su Rimljani potukli svoje učitelje Rasene, velika masa njih
je krenula ka severu Evrope, gde su osnovali nova naselja. Ostrvo Rujan upravo su opustošili Danci o
čemu piše Saks Gramatik. Rimljani su sve preostale Rasene koji nisu pobegli, porobili i od tada je ime
Serb kod njih sinonim za roba (serbule=opanci, odelo robova), tako da će kasnije često dolaziti do
zabune o poreklu našeg imena, koje je najstarije u Evropi.

4. Ostaci Rasena (Sorba) na severu danas su Lužički Srbi, koje Germani kroz istoriju nazivaju
Vendima, Vindima, Venetima. Venecija (Venetia) upravo vodi ime po Srbima koji su je naseljavali, kao i
celu severnu Italiju još u srednjem veku. Danas su ti Srbi stopljeni u Italijane. O tome postoji zaista
mnoštvo dokaza, a ko ima vremena može da čita o tome na stranicama Padovskog univerziteta, s tim
što oni ne žele da govore o Srbima u Italiji, nego o "Slovenima", iako smo videli da se oduvek radilo o
Rašanima i Srbima, koje su Germani nazivali Venetima, Vendima, Vindima (to dolazi od sanskritske reči
"Ve(n)de", po čemu su Srbi uticali na njihovo sastavljanje. Naime u Rg-Vedama pominje se takođe i naš
rodonačelnik, Srbinda, demonski ratnik.). Georg Krigač je 1675. godine objavio delo De Serbis,
Vendorum natione vulgo dictis Die Venden ("Srbi, Vendska nacija, narodno nazvana Vendi"), koje je
dokaz, da i pored uobičajenog nemačkog naziva Vendi, polabski Srbi nisu nikad izgubili svoje izvorno
narodno ime. Andreas Tharæus će napisati delo u kojem se navodi: "...Von welchem wort Sarmata oder
Sauromata das wortlein Sarbi her entsprossen ist. Das ist den nun gar eigentlich das wortlein Sarbi,
denn also werden die Wenden heutiges tages in ihrer scprache genannt, und Sarsska Reetz heisst
Wendische sprache..." ("Od reči Sarmata ili Sauromata, reč Sarbi vodi poreklo. U stvari reč Sarbi, je u
današnjim danima Vendi, kako se na njihovom jeziku kaže. A srbska reč se naziva vendski jezik." ). Šta
reći više? Na ovim adresama padovskog univerziteta može se pročitati sve o tome da su Etrurci, tj.
Rašani bili Sloveni, Veneti, Sarmati, dakle Srbi: